مقایسۀ فعالیت عضلات منتخب کمربند شانه در ورزشکاران بوکس هنگام اجرای ضربۀ مشت مستقیم با سه روش مختلف

هدف از این تحقیق، اندازه­گیری شدت فعالیت عضلات کمربند شانه­ای هنگام ضربۀ مشت مستقیم در سه روش سایه زدن، ضربه به کیسه بوکس و ضربه به گارد حریف واقعی بود. آزمودنی­ها  10 بوکسور نخبه (سن 3±24 سال، جرم 24±78 کیلوگرم و قد 5±177 سانتی­متر) و همچنین 10 بوکسور آماتور (سن 4±20 سال، جرم 13±81 کیلوگرم و قد 8±173 سانتی­متر) بودند. میزان فعالیت عضلات ذوزنقۀ میانی، دلتوئید قدامی، دلتوئید میانی، دلتوئید خلفی، سینه­ای بزرگ، دوسر بازویی و سه­سر بازویی هنگام ضربۀ مشت مستقیم در سه روش مختلف به‌وسیلۀ دستگاه الکترومایوگرافی سطحی در دست ضربه‌زننده اندازه­گیری شد. برای ارزیابی آماری تأثیر سه روش مختلف ضربۀ مشت مستقیم از تحلیل واریانس طرح اندازه­گیری مکرر و برای ارزیابی تأثیر سطح مهارتی متفاوت از تحلیل واریانس طرح چندمتغیره استفاده شد (05/0P≤). نتایج نشان داد که عضلۀ دلتوئید قدامی بیشترین و عضلۀ سینه­ای بزرگ کمترین شدت فعالیت را هنگام ضربۀ مشت مستقیم داشتند. اثر عامل سه تکنیک مشت زدن بدون در نظر گرفتن سایر عوامل معنادار است (000/0=P). عضلات ناحیۀ کمربند شانه­ای هنگام ضربۀ مشت به کیسه بوکس و سایه زدن به‌ترتیب بیشترین و کمترین میزان فعالیت را از خود نشان دادند. اثر عامل سطح مهارت اختلاف معناداری را در میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات نشان نداد (22/1=P). نتایج این پژوهش حاکی از وجود یک راهبرد فعالیت عضلانی، وابسته بر نوع هدف هنگام اجرای ضربۀ مشت مستقیم است.